(on)voorbereid

Grofweg gezien zijn er twee soorten reizigers: de eerste reiziger plant zijn reis van tevoren tot in detail. Maanden van tevoren wordt alle benodigde lectuur ingeslagen en als hij vertrekt, weet hij precies wat hem te wachten staat. Grote kans dat deze reiziger enorm veel voorpret heeft.

Ik behoor duidelijk niet tot deze categorie. Nee, ik behoor tot de andere groep, de groep van ‘ik zie het wel’. Dat komt misschien een beetje lui over en dat is het ergens ook wel. Aan de andere kant is dit type reiziger enorm flexibel en komt hij op andere plaatsen dan in de reisgidsen staan beschreven. Hierdoor wordt hij waarschijnlijk vaker verrast dan de reiziger die zijn reis vooraf tot in detail uitstippelt. Laat die voorpret voor mij dus maar zitten, ik heb liever een dubbele portie pret als ik er ben.

Zonder uitgebreide voorbereiding – ik lees vooraf natuurlijk wel wàt – houd ik alle mogelijkheden open. Over het betreffende land lees ik het liefst als ik er daadwerkelijk ben. Mijn ervaring is dat plannen die je van tevoren maakt, gedurende een reis toch veranderen. Tot op heden had ik altijd wel een ruwe planning in m’n achterhoofd, maar ik vraag me steeds vaker af of ik ook deze niet gewoon los moet laten. Vier maanden weg en ik zie wel. Of zes?

Ongeveer een week voor vertrek beginnen bij mij de zenuwen te komen. Dan komt de welbekende vraag – ben je er klaar voor? – namelijk te vaak om de hoek kijken. Dan realiseer ik me dat mijn to-do lijst nog lang niet klaar is en de datum van vertrek wel erg snel dichterbij komt.

In de week voordat ik vertrek betrap ik mezelf erop dat ik die vier vrije maanden ook wel in Nederland zou willen spenderen. Dus niet in het buitenland. En dat zelfs aan het einde van de herfst!!!  Dat lijkt me niet gezond. Of ben ik gewoon heel erg verliefd? Het is duidelijk dat ik deze keer meer moeite heb met afscheid nemen. Maar ja, dat lijkt me een luxeprobleem. Vier maanden! Lucky me!