Hans!

Het gehoorapparaat en kunstgebit worden opgeborgen in de prauw. Daar heb je onder water toch niks aan. Op 79-jarige leeftijd is Hans slecht ter been, maar zijn wil houdt hem staande. Alhoewel. Halverwege de eerste dag zie ik dat zijn knieën open liggen. Hij verklaart dat hij het gevoel in z'n voeten soms verliest en dus maar op z'n knieën de zee is ingekropen. Deze man is duidelijk niet stoppen. Door niemand. Zijn 52-jarige vriendin (geen idee hoe dit precies zit) maakt zich grote zorgen, want Hans is gruwelijk eigenwijs en zwemt ook om de rots voor het guesthouse, uit het zicht. En als we de dag erop bij een punt met een redelijke stroming gaan snorkelen, wil hij geen zwemvest aan. Pas als hij ziet dat ik wel een zwemvest aantrek, volgt hij mijn voorbeeld.

Aan het eind van de dag is Hans helemaal op. Nu eet ik niet zo vaak met 79-jarigen, maar ik kan me niet herinneren dat ik iemand met zo'n voldaan gezicht zijn diner heb zien verorberen. Omdat de dag erop weer vroeg wordt gesnorkeld, duikt Hans op tijd zijn bed in. Of eigenlijk zijn mat op. 's Nachts slaapt hij namelijk op een mat, buiten in de open lucht. Hans is een man naar m'n hart. Geen stoel voor de tv, maar gewoon doorzetten en blijven gaan. Zo wil ik ook oud worden, maar dan wel graag zonder een veel te jonge vriendin.